بررسی دفورمیتی های ثانویه پس از جراحی ترمیمی شکاف یک طرفه لب

سابقه و هدف: بیماران با شکاف لب غالباً در سال اول عمر خود تحت عمل ترمیمی لب قرار می گیرند. علل مختلفی از جمله رشد صورت در طی زمان، نقص های بافتی اولیه در ناحیه کرانیوفاسیال و هم چنین طراحی و اجرای نامناسب جراحی اولیه می توانند موجب عدم دسترسی به نتایج دلخواه طولانی مدت از جراحی اولیه گردند و بیماران را با انواع دفورمیتی های ثانویه روبرو گردانند؛ در نتیجه تصحیح این دفورمیتی های ثانویه جزئی جدایی ناپذیر در مراقبت از بیماران شکاف لب می باشد. هدف این بررسی تعیین ارتباط بین بروز انواع دفورمیتی های ثانویه با روش های مختلف جراحی ترمیمی در این بیماران می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی 30 فرد که پس از جراحی ترمیمی اولیه شکاف لب یک طرفه دچار دفورمیتی ثانویه شده بودند تحت بررسی قرار گرفتند. دفورمیتی[های] ثانویه و روش جراحی اولیه در هر بیمار تعیین شد و اطلاعات تحت با آزمون مجذور کای تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: 43% بیماران با روش rotation advancement ، 43% روش straight line و 14% با سایر روش ها جراحی شده بودند. دفورمیتی های مربوط به ورمیلیون (malalignment deficiency) با شیوع 53% شایع ترین دفورمیتی ها بودند. دفورمیتیshort lip به طور معنی داری در روش straight line بیش تر از روشrotation advancement مشاهده شد (05/0p<). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که نوع و شیوع دفورمیتی های ثانویه بر اساس روش ترمیم اولیه متفاوت خواهد بود. بهترین راه جهت کاهش بروز و شدت دفورمیتی های ثانویه، طراحی و اجرای صحیح عمل ترمیمی اولیه می باشد؛ جایی که هر تلاشی باید صورت گیرد تا از بروز دفورمیتی های ثانویه پیشگیری شود.